Het einde van het traject zit erop. Vele stappen gezet en als ik op dit traject terugkijk en zie hoe het haar gelukt is stappen te blijven zetten dan krijg ik een sterk vertrouwen in het herstellend vermogen van de mens.
Wat ik nu zie is een nog krachtiger vrouw gesterkt in haar veerkracht, gepolijst door haar zachtheid en vol vertrouwen in het leven loopt zij door met een open hart. Terwijl zij er ook voor had kunnen kiezen haar hart te sluiten zodat zij gekwetstheid, boosheid, verdriet etc niet had hoeven voelen.
Dat is een logische reactie op pijn en ongemak en zij toont ons een andere mogelijkheid.
Het maakt dat zij gegroeid en gesterkt is en in staat is geweest haar leven vorm te blijven geven ondanks de enorme pijn en het grote verdriet.
Ik vroeg haar terug te blikken op de afgelopen periode en of het mogelijk was er een top 5 uit te halen aan helpende factoren. Omdat ik denk dat deze waardevol kunnen zijn voor anderen vroeg ik haar deze top 5 te mogen delen. Hieronder vind je ze.
Wat zou het effect ervan kunnen zijn voor jou?
Wat haar heeft geholpen tijdens de zware periode in haar leven:
-> Vertrouwen houden dat de nare en zware periode voorbij gaat.
-> Toelaten van mijn emoties in plaats van verdringen of verdrinken in de emoties.
-> Het proces ruimte geven, het eigenlijk aan mij laten gebeuren.
-> Blijven doen wat goed voor mij is: gezond eten en drinken, voldoende bewegen en voldoende slaap; daarnaast zorgen voor ontspanning.
-> Vriendschappen benutten zodat ik mijn verhaal kwijt kan en mij ook kan laten afleiden.
Haar bonus: Aandacht houden voor kleine genietmomentjes.
Het verhaal van de drie bomen geeft op een andere manier mooi weer hoe om te kunnen gaan met pijn en verlies. Ik ontving het ooit van een collega coach, een verhaal geschreven door Evert Landwaard.
“Er waren eens drie bomen.
Tijdens een harde storm verloren ze alle drie een tak waarvan ze erg hielden. De bomen gingen alle drie op een andere manier met hun verlies om. Een paar jaar later ging ik op zoek naar de bomen en heb ik ze weer gevonden.
De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien, zei hij: “Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak”. Deze boom was klein gebleven en stond in de schaduw van andere bomen. De zon kon er niet meer bij. De wond waar de tak was afgebroken kon je goed zien; het was het hoogste punt van de boom gebleven. De boom was na het verlies niet meer verder gegroeid.
De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Hij was bij een voorjaarsstorm omgewaaid omdat zijn wortels geen houvast meer hadden in de aarde. De plek van de wond was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren.
De derde boom was ook geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf. Hij had gerouwd om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: “Dit jaar nog niet, het is te vroeg.” Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging had hij gezegd: “Ja zon, verwarm mij maar. Mijn wond heeft warmte nodig, zodat ze weet dat ze erbij hoort.” Toen de zon het derde voorjaar weer terug kwam, sprak de boom: “ Ja zon, kom maar, ik wil weer groeien. Ik weet dat er nog veel te groeien is.”
De derde boom was moeilijk te vinden want hij was groot en sterk geworden, dat had ik niet verwacht. Gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond”.
Moge het je inspireren om zorg te dragen voor je pijn en de uitnodiging van het leven aan te nemen.
Elisabeth Lesser schrijft zo mooi:
“Ik accepteer dat het leven onzeker is en dat het doel is niet meer zeker te worden van wat dan ook, maar om steeds dieper te ontspannen in het mysterie van niet weten wat er komen gaat”.
In de TedTalk van Steven Hayes vertelt hij over de manier die hij gevonden heeft om te kunnen omgaan met zijn paniekaanvallen. Een inspirerend verhaal dat laat zien hoe het leven jou om antwoorden vraagt.
Dat het openen voor wat er is, iets anders is dan je verstoppen voor het leven of het te bestrijden, of je door angst te laten domineren zodat je geen stap meer durft te zetten. Het is een meegaan met open armen, je laten raken, je geraaktheid voelen en doorlopen.
Wat is jouw manier om te kunnen omgaan met pijn en verdriet?
Geef een reactie