All inclusive

Als jouw leven een reis zou zijn, reis je dan ‘all-inclusive’?

Er komen momenteel veel geuren vrij door het kappen en zagen van de bomen in het bos ten gevolge van de valwind, juni vorig jaar. Het opruimen is nog steeds in volle gang. Ik liep en realiseerde mij dat het ruiken, de geuren, het ademen, symbool staat voor het leven. 

Ik kan niet selecteren welke geur ik binnen laat en welke niet. Ik haal adem, inclusief al de verschillende geuren behorende bij een ademteug. Ik kan daar alleen maar ruimte voor maken, het binnen laten komen en weer laten gaan. Op dat moment heb ik het daarmee te doen.

Het is net als met het leven zelf, daar zit alles in. Wil ik leven, dan haal ik adem en in die ademhaling zit alle geur. Het is een all-inclusive verhaal.

Het leven is een ALL-INCLUSIVE reis.

In het leven zelf ervaar ik dat met regelmaat anders. Vind ik het lastiger om mij te openen en ruimte te maken voor dat wat ik ervaar en om mij heen zie. Ik ervaar verzet door iets te vinden van wat er is. Ik merk op dat ik voorkeuren heb. Dat ik het één wel wil en het ander niet.

Ik denk te weten wat beter of slechter is en ervaar spanning als hetgeen ik denk niet klopt bij dat wat ik meen te zien.

Dat is het moment waarop spanning zich opbouwt en mijn waarneming vernauwt. Het effect is dat ik nog minder kan ‘zien’ en voor ik het weet kom ik in een ‘gevecht’ met dat wat er is vanuit de mening dat het toch echt anders zou moeten zijn.

Onze voorkeuren en afkeuren bepalen hoe we omgaan met hetgeen er aan ons verschijnt. Deze voor- en afkeuren worden bepaald door onze gedachten. Hoe wij de zaak interpreteren maakt dat wij met regelmaat in een kramp verkeren en minder open en alert aanwezig kunnen zijn. De kunst is open en zacht aanwezig te zijn met alles wat er verschijnt.

 
Natuurlijk is de vraag dan HOE?

Het kan letterlijk en nu meteen. Als je nu dit leest en je aandacht naar binnen richt. Waar kan je je lichaam zachter maken, waar kan je meer open zijn? Kan je een moment met aandacht de beweging van je adem volgen en je voorstellen dat bij elke inademing je meer ruimte maakt en bij elke uitademing zachter en meer ontspannen wordt? Hoe zou het zijn als je dit met regelmaat zou doen, die ruimte en zachtheid ervaren?

Het antwoord van E. Tolle op HOE? is: Geen verzet bieden betekent niet noodzakelijk dat je niets doet. Het betekent dat doen ontdaan is van reacties. Geef mee om te overwinnen. Niets doen als je in een staat vent van intense aanwezigheid is een heel krachtig middel om situaties en mensen te veranderen en te helen.

 
Het wezenlijke verschil is bewustzijn

Reageren vanuit die alerte aanwezigheid is vrij van concepten waardoor het niet te voorspellen is wat de actie gaat zijn. 

Tolle schrijft verder:

Het is de enige weg naar verlossing. Zolang de pijn ontkent wordt en niet bewust is, is de kans groot dat alles wat je denkt en doet besmet raakt. Je zendt dan de pijn uit en waardoor dit indirect bij je terugkomt. Hierdoor trekt je nog meer aan waar je vanaf wil!

Dus eigenlijk is er maar één weg en dat is de weg van bewustwording en door deze alerte staat van zijn, aanschouwen en aanvaarden van dat wat er is. De weg erdoor heen is de enige manier voor verandering met het licht van je bewustzijn breng je licht in de duisternis. Daar is de overgave en dat is wat we kunnen oefenen in elk moment.

Twee kansen om je verzet op te geven.

 Elk moment kies je ervoor om je over te geven aan dat wat er is in het moment. Ja zeggen tegen dat wat er is, het is er nu toch om vervolgens te kunnen doen wat er te doen is.

  En als je niet kan aanvaarden van wat buiten je is, aanvaard dan wat in je is. De kunst is om geen weerstand te bieden aan bijvoorbeeld pijn, angst, verdriet. Kijken zonder etiket, zonder analyse……slechts ruimte maken voor wat is.

De reis op aarde is een all-inclusive reis, gaat over donker en licht, vreugde en verdriet, gemak en ongemak. Dit echt tot je door te laten dringen brengt al iets meer ontspanning dan het wegdrukken en vechten tegen dat wat je niet wil hebben. Het is wat het IS.

Doet mij denken aan de twee pijlen. Een analogie uit het boeddhisme waar ik regelmatig gebruik van maak binnen de coaching.

In het boeddhisme wordt de volgende analogie gebruikt voor het beschrijven van stress:  het is als twee pijlen.

Het is alsof iemand die stress ervaart doorboord wordt door een pijl, en onmiddellijk daarna door een tweede pijl. We ervaren de stress van beide pijlen. Als je door iets in het leven geraakt wordt wat je stress oplevert (de eerste pijl), treden we die vaak tegemoet met een reactie van weerstand, aversie, angst. Deze reactie kan een eigen leven gaan leiden in onze gedachten en gevoelens, je kan in automatische belemmerende patronen terecht komen. We proberen bijvoorbeeld de stress te vermijden door niet te voelen (je af te sluiten), door afleiding te zoeken of je voelt je overweldigd door de situatie of het emotionele gevoel wat de stress oproept. Dit geheel aan reacties creëert de tweede pijl, die soms nog stressvoller aanvoelt dan de tweede pijl. De eerste pijl is meestal niet te vermijden. Het is de tweede pijl waarop je van invloed bent.